ανοίγω τα χέρια

Αύριο θα ετοιμάσω βαλίτσες για να κατηφορίσω. Δεν ξέρω πού θα καταλήξω, αλλά το πρωί της Πέμπτης θα βγω στο μεγάλο δρόμο. Πίσω ο χειμώνας ήταν δύστροπος και κυνικός. Εκδικητικός, καλύτερα. Συνέβαιναν φανταστικά σενάρια, που όμως ξεπερνούσαν κατά πολύ τη φαντασία κι έτριβαν την πραγματικότητα στη μούρη, παγιώνοντας το τετελεσμένο. Ανάμεσα στα τόσα, δύο γεγονότα κυριολεκτικά με ξεπέρασαν. Δύο θάνατοι νέων γυναικών, που τις γνώριζα πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Η μία έφυγε από αρρώστια του σώματος, η άλλη από νόσο της ψυχής. Η πρώτη μην μπορώντας να κάνει κάτι για να αποτρέψει το τέλος, η δεύτερη σχεδιάζοντάς το με κάθε λεπτομέρεια και δίνοντάς το η ίδια μια επετειακή μέρα. Θα ‘θελα να μη θυμάμαι τίποτα απ’ όλα αυτά, να μην είχαν συμβεί ποτέ, να περιμένω με τα καινούργια πασχαλιάτικα παπούτσια αφόρετα στην είσοδο τις βόλτες και τα πρώτα παγωτά δίπλα στην ήρεμη θάλασσα. Όμως δε γίνεται. Όσο κι αν προσπαθώ να απωθήσω τα γεγονότα, τόσο αυτά σαν μάλλινες κουβέρτες, που τις πατίκωσες στην ντουλάπα διώχνοντας τη βαρυχειμωνιά, σπρώχνουν προς τα έξω με επιμονή τον όγκο τους και ξεκαπακώνουν θορυβωδώς τη θλίψη και τον πόνο.

Τι κι αν περνάει ο χρόνος και στρώνει ξανά την άσφαλτο, αν οι εποχές εναλλάσσονται, αν ο ήλιος ζεσταίνεται κι η νύχτα διπλώνει την ποδιά της και συμμαζεύεται σε μικρότερο χώρο? Στο διπλανό δωμάτιο το φως δεν είναι τόσο γλυκό, ψύχρα τρεμουλιάζει τους τοίχους, τρίζουν τα σανίδια από φθορές και στεγνή αλήθεια. Πόσο κουραστικό είναι να συμβιβάζεσαι με το μη αναστρέψιμο. Πόσο επίπονο, πόσο απάνθρωπο. Τόσο ανώφελο, μα τόσο απαραίτητο συνάμα. Ο θάνατος είναι το ίδιο σημείο όπου καταλήγει η διχάλα του δρόμου πιθανόν. Σώμα και ψυχή όταν ασθενούν βαριά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πώς να αποτρέψει κανείς τη θανατηφόρα ασθένεια? Δεν ξέρω. Τροφές δυναμίτες, γυμναστικές, αγχολυτικά, υγιεινός τρόπος ζωής, καθαρός αέρας, ψυχοθεραπείες, εκδρομές, ομαδικές κι ατομικές ασχολίες, αγάπη ίσως? Ποιο είναι το μυστικό για να στέκεσαι αλώβητος και στεγανός, όταν μια κατσαρίδα ιού τρυπώνει από την παραμικρή αφύλαχτη χαραμάδα? Δεν είναι δυνατόν να μην αφήσεις κενά. Δεν μπαίνει αέρας, ούτε φως. Ύπαρξη δίχως παράθυρα κι ανοιχτές πόρτες μοιάζει με λειψή ανάσα σε τυφλό σκοτεινό καταφύγιο, με φυλακή, με λαγούμι για τα ποντίκια. Στην ελευθερία όλα είναι διαθέσιμα. Ανοιχτά και προσβάσιμα. Όμως αυτό, εκτός από κίνδυνος, δεν είναι και δώρο? Να είμαστε με τα χέρια πραγματικά ανοιχτά και την αγκαλιά έτοιμη να δεχτεί τα ορμητικά κύματα της ζωής και την περιπέτεια? Η ορμή θα μας ταράξει φυσικά, θα μας μετατοπίσει, αλλά θα μας λειάνει, θα μας σμιλέψει κιόλας.

Να τι θέλω από τούτη την άνοιξη. Να αφεθώ στη δύναμη της λάμψης του ήλιου, στο χλιαρό φύσημα του σούρουπου, στους ήχους των πρώτων θαρραλέων πουλιών που έπαψαν να κοιμούνται και τραγουδούν άγρυπνα ως το ξημέρωμα την καλή έκβαση των πραγμάτων. Να σμιλευτώ, να λειάνουν οι αιχμηρές γωνίες και τα αγκάθια μου, να γίνουν ακίνδυνα αυτά που μπορούν να πληγώσουν τον άλλο, που μπορούν να τραυματίσουν εμένα. Ονειρεύομαι σε λίγες μέρες να περπατώ ντυμένη ανάλαφρα κάτω απ’ το πρασινωπό φως της σελήνης, σ’ ένα ολόλευκο μονοπάτι φρεσκοβαμμένο μ’ ασβέστη, μπροστά από ένα ξωκλήσι μικρό, με καμπαναριό τόσο δα και φυτεμένα βότανα στα παρτέρια. Το Αιγαίο, απλωμένο ολόγυρα σεντόνι στιλπνό, να πλησιάζω εκείνη την ύστατη ώρα της γιορτής σε μια ανάσταση βαθιά, με τη λαμπάδα στο χέρι άσβηστη και την καρδιά φλογερή μέρα και νύχτα.

• ← 33 στροφές
• κάτι απ’ τον Αντώνη →