μια ιστορική στιγμή ενδεχομένως

Κάπου πρέπει να βρίσκεται ένα καλό χαρτί για τον καθένα. Στο πάκο με τα τραπουλόχαρτα, στην κασέλα της ψαριάς, στη σούμα των ανθρώπων. Έπεσε πάνω στο μοίρασμα, στα δίχτυα της βραδιάς, στην άκρη του δρόμου, στη μέση των αναμονών, στην πορεία του ταξιδιού, της τρεχάλας ή του περιπάτου. Κάθισε στο διπλανό τραπέζι, πήρε το επόμενο ταξί, προσκλήθηκε στην ίδια γιορτή, στάθηκε μαζί σου στο φανάρι. Κράτησε αυτό που του ‘δωσες, όταν τον προσπέρασες βιαστικά, ακουμπώντας φευγαλέα με την τσάντα σου το μανίκι από την καμπαρντίνα του, χτυπώντας ελαφρά στην κνήμη του την άκρη απ’ την ομπρέλα σου, σκουντώντας τον προσπαθώντας να κατέβεις απ’ το λεωφορείο. Του ‘δωσες, κι ας μην το κατάλαβες, την αδιαφορία, την εξάντληση, το αμήχανο βλέμμα σου, την ανάγκη να σε προσέξουν, τον ανυποχώρητο θυμό σου. Μέχρι στιγμής είναι ένα κοινό χαρτί απ’ την τράπουλα, ένα οποιοδήποτε ψάρι απ’ την ψαριά, ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Μέχρι στιγμής. Δεν τον λογαριάζεις, δε βασίζεσαι, δεν υποψιάζεσαι πως είναι δυνατό να χτίσεις κάτι με την ύλη του, να τον ενώσεις με την τύχη σου, να χορτάσεις με την ψίχα του, να τον εντάξεις στα δικά σου τα παιχνίδια. Συνήθως όμως τα παιχνίδια κρίνονται σε χρόνους ξένους, σε ανύποπτες στιγμές. Πάνω στον αιφνιδιασμό της σύμπτωσης, γύρω απ’ τη διαχείρισή της. Πώς αυτό που ήρθε θα το κρατήσεις σαν το κοχύλι της άμμου φυλαχτό ή θα το αφήσεις να φύγει σαν το βαρκάκι στο κύμα. Αν θα γίνεις εσύ το επίκεντρο του παιχνιδιού ή θα παρατηρείς απλώς τις κινήσεις των άλλων. Αν θα προχωρήσεις με σύμμαχο ή αν θα συνεχίσεις μόνος. Πάνω στην απαίτηση της απόφασης ανοίγει η βεντάλια κι εμφανίζεται η διάψευση, η δυνατότητα, η ευκαιρία.  Πώς έγινε, τι έκανες και πώς θα το κάνεις πάλι? Δεν ξέρεις τίποτα. Κι όμως, τα έκανες όλα. Με ό, τι είσαι, όσα αποκλείεις, όσα εύχεσαι, όσα κυνηγάς, όπως αντιδράς. Με την ευκαιρία που δίνεις στο τυχαίο να γίνει σκοπός κι επιλογή κι όχι μια σκέτη συγκυρία για κάθε περίπτωση σαν καφές παραβρασμένος που στέκεται και κρυώνει στην κανάτα. Με την ευκαιρία να βάλεις μορφή και όριο στο τυχαίο. Γιατί αν ήταν το τυχαίο απέραντο, δε θα ξεχώριζε τίποτα από τίποτα. Δε θα διακρινόταν κανείς από κανέναν. Θα παρέμεναν όλα στην ασφαλή τους απόσταση, στα θολά τους χαρακτηριστικά, στην αδιαφορία της μάζας, στην καταδίκη της λήθης, στην ισοπέδωση όχι τόσο της μορφής τους, μα κυρίως της θέσης τους στα πράγματα και στη ζωή σου. Και η θέση των άλλων στα πράγματα μοιάζει με τις θέσεις που παίρνουν τα τραπουλόχαρτα στον πύργο. Κάποια έτσι, κάποια αλλιώς, κάποια πάνω, κάποια κάτω. Άλλα στηρίζουν τα υπόλοιπα, άλλα κρατάνε μόστρα. Κάποια φαίνονται όπως τα κοιτάς, κάποια πρέπει για να τα δεις να πας γύρω γύρω. Μα αν κάνεις την κίνηση να ταράξεις το οικοδόμημα, αν κάνεις φου και του δώσεις μία, θα δεις πως πάνω στα συντρίμμια ένα χαρτί θα στέκεται ακόμα όρθιο. Όση δυνατή σπρωξιά κι αν έδωσες, όσο κι αν επέμεινες με το δυνατό σου φύσημα να το ρίξεις κάτω. Μπορεί να είναι το καλό σου το χαρτί, αυτό που στέριωσες πιο προσεκτικά, με πολλή σκέψη, πολύ κόπο και όλη την πίστη σου, γιατί ήθελες και ήξερες πως δε θα πέσει τόσο εύκολα ή τόσο δύσκολα, πως είναι αυτό με το οποίο θα κερδίζεις πάντα την παρτίδα.

• ← βάλε ένα φύλακα
• η μάνα της ζαργάνας →