στην απέναντι πλευρά, στην άκρη του δρόμου

Μ’ αρέσουν αυτά τα μαγαζιά με τα πολύχρωμα πράγματα. Εκεί που βρίσκεις κάθε τι, από καλάθι του πικ νικ, μέχρι δοχείο για το λάδι, μικρή καφετιέρα του εσπρέσο, χαλιά, ποτήρια, πιάτα, πόμολα. Για οικογένειες γεμάτες αγάπη και με τη μόνη έννοια πώς θα περάσουν την Κυριακή, αν θα καλέσουν φίλους για μπάρμπεκιου ή αν θα κάνουν θεματικό πάρτι γενεθλίων. Μια ευτυχισμένη ζωή διαρκείας που δεν υπάρχει, αλλά την ονειρεύεται ο καθένας. Περνάω συχνά έξω από τέτοια καταστήματα, υπάρχουν πολλά, ξεφυτρώνουν κάθε τόσο, φαίνεται όλο και περισσότεροι θέλουμε  αυτοσκηνοθεσία και πόζα. Τέλος πάντων, συνήθως μπαίνω μέσα να χαζέψω λίγο, κάτι να πάρω, καμιά γυάλινη βουτυριέρα, εντελώς περιττή, ή μια ακόμα πετσέτα κουζίνας. Μα τώρα προσπέρασα με μια αδιαφορία που παραξένεψε κι εμένα την ίδια. Απίθανο να καταφέρει κάτι να με συνεπάρει σήμερα. Συνήθως με πείθουν όλα τούτα. Με σέρνουν απ’ τη μύτη κανονικά. Τα καινούργια ρούχα στις κούκλες των καταστημάτων, καπέλα φορεμένα σε κεφάλια δίχως πρόσωπα, κοσμήματα, τσάντες,  παπούτσια. Αναρωτιέμαι τι τα θέλω. Ντουλάπες και συρτάρια γεμάτα, τόσο, που πια έχω ξεχάσει τι βρίσκεται εκεί μέσα, δεν κάνω καν τον κόπο να ψάξω, νομίζω πως είναι πιο εύκολο να επιστρέψω σπίτι με μια νέα σακούλα. Πιο εύκολο. Ναι, είναι πιο εύκολο να αναζητάς διέξοδο κάπου εκεί έξω, αντί να τη βρεις εδώ μέσα, στις ντουλάπες του μυαλού σου, στα συρτάρια της σκέψης σου, όπου βρίσκονται στοιβαγμένα τόσα και τόσα που μπορούν να δώσουν μια λύση, μια προοπτική, ένα δρόμο. Επιλέγεις να τα αφήσεις όλα στην αταξία και το χάος και να ασχοληθείς με άλλα, τα πάνω πάνω και τα μπροστά μπροστά. Τεμπέλικες καταστάσεις. Δαπανηρές, επιπλέον. Παρόλα αυτά απόψε δεν περνώ κατώφλι καταστήματος. Δε γυρνώ να κοιτάξω  βιτρίνα βιβλιοπωλείου. Έχω τόσα βιβλία στο σπίτι αδιάβαστα. Θα με πνίξει το χαρτί σε λίγο. Περιφρονώ κάθε προσπάθεια καλλωπισμού, καλλιέργειας, απόδρασης, συνομωσίας. Περπατούν δίπλα μου άνθρωποι με φούρια, κάπου πηγαίνουν βιαστικά, μα εμένα μου φαίνονται μικροί και αδύναμοι, με βάρος στα πόδια. Κάμποση ώρα περιφέρομαι χωρίς σκοπό, περιμένω να πάει εννιά, να ‘ρθουν να με πάρουν. Βυθίζομαι, βυθίζομαι, βυθίζομαι σ’ έναν όρθιο λήθαργο, σε εικόνες και ήχους συγκεχυμένων ονείρων. Με προβληματίζει αυτή η χαρά που δεν πιάνεται. Εκεί που θαρρείς πως βρήκες τον τρόπο, τη φυσάει δυνατά και τη σκορπίζει μακριά ο αέρας. Ίσως δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει πραγματικά χαρούμενους. Κι όλα καταλήγουν στην αποτυχία. Όπως τα ντουλάπια, που γεμίζουν με χίλια πράγματα και μετά έρχεται η λήξη τους και τρέχουμε να πάρουμε άλλα. Σαν τα φορέματα που δεν κάνουν για την περίσταση. Τα δεκάδες φορέματα, που όμως κανένα δεν είναι κατάλληλο γι’ αυτήν τη νύχτα. Γιατί αυτή η νύχτα είναι κάπως δύσκολη. Αμίλητη, απόμακρη, αμίλητη. Φτάνω στο σημείο της συνάντησης και σιγοψιθυρίζω λίγες λέξεις που μου  τριβελίζουν το νου εδώ και ώρα:

Τι είναι αυτό που κάνει τις εποχές τόσο σημαντικές για σένα?

Τι είναι αυτό που σε θλίβει όταν κονταίνει το φως?

Άσε το καλοκαίρι να φύγει.

Άστο.

Κάτι άλλο έρχεται πίσω του για σένα.

Πιο ευαίσθητο.

Πιο ευάλωτο.

Πιο διακριτικό.

Μια στιγμή ένα μαύρο τζιπ φρενάρει εκεί που στέκομαι. Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα να βεβαιωθώ ότι είναι για μένα. Μπαίνω μέσα και φεύγω. Αφήνω το κεφάλι μου να γείρει πίσω στο κάθισμα και κλείνω τα μάτια.

• ← Γούντι ο τρυποκάρυδος
• τα βιβλιόμουτρα ξαναχτυπούν →