Γούντι ο τρυποκάρυδος

Δεν ψοφάω για θερινό. Η γύρω παράλληλη δράση με αποσυντονίζει. Έτσι είμαι εγώ. Σκορποχώρι, τι να κάνουμε? Και αποδεικνύεται συχνά πως η τέχνη της ζωής είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική απ’ αυτήν του κινηματογράφου. Δίχως να το καταλάβω πώς, το μάτι μου άφησε την οθόνη κι ανηφόρισε στα μπαλκόνια που βρίσκονταν από πίσω. Δυο πιτσιρίκια μπαινόβγαιναν τραβώντας τις κουρτίνες που πάλλονταν απ’ το θαλασσινό αεράκι, λογομαχούσαν για το τελευταίο παγωτίνι του ψυγείου, έτρεχαν εναλλάξ μια στην αγκαλιά της μάνας τους, μια στης γιαγιάς τους, στρατηγικές και κόλπα. Δυο πιτσιρικάκια που αδιαφορούσαν για την ανάγκη μας να συγκεντρωθούμε στο café society κι έκαναν τα δικά τους γελώντας και φωνάζοντας, έπεφταν και κάτι ψιλές ενδιάμεσα, μια νύχτα Σαββάτου, απ’ αυτές τις όψιμες καλοκαιρινές νύχτες, που όσο ζεστές κι αν είναι, κυοφορούν την παγερή ερημιά του επερχόμενου χειμώνα. Είναι ψυχολογικό το θέμα. Μπορεί και όχι, δεν είμαι σίγουρη. Τέλος πάντων, τα νάτσος ήταν μπαγιάτικα και δίχως τη σος λιωμένου τσένταρ, που μ’ αρέσει, μπροστά μια παρέα μιλούσε συνεχώς και ο καπνός απ’ τα τσιγάρα ερχόταν πάνω μας, η έναστρη νύχτα και η φωτεινή οθόνη δεν αρκούσαν για να κατατοπίσουν τον κύριο που πεινούσε και διψούσε απίστευτα κουβαλώντας με τα δυο χέρια hot dog, ποπ κορν, αναψυκτικά, νερά, πατατάκια, με αποτέλεσμα να σκορπιστούν όλα κάτω για να πάει εκ νέου στην ουρά του κυλικείου να πάρει μία από τα ίδια, και μια ταινία τόσο βαρετή, που τα 96 της λεπτά έμοιαζαν σωστός αιώνας. Δεν ξέρω τι φταίει, ειλικρινά. Δεν είναι πως είμαι ξινή. Υπάρχουν τόσα και τόσα πράγματα που με ξετρελαίνουν. Αλλά αυτό το αποψινό ήταν μια ατυχής προσπάθεια. Οι ηθοποιοί έμοιαζαν μεταμφιεσμένοι, καλεσμένοι σε πάρτι αποκριάτικο με θεματική την Αμερική του ’30. Η πρωταγωνίστρια ήταν τόσο εκτός, που από τη μέση και πάνω φορούσε γούνες και ρετρό φιόγκους στα μαλλιά, μα αν κατέβαινε προς τα κάτω η κάμερα, θα αποκάλυπτε το σκισμένο της τζιν και τα πόδια της με κακόγουστα τατουάζ να ισορροπούν πάνω σε πατίνια. Έχω κουραστεί πια να βλέπω αυτό το νέο προϊόν των σταρ με το στημένο αέρα του ροκ σκληρού αγοροκόριτσου που δήθεν απορρίπτει κάθε τι γλυκερό και συναισθηματικό γιατί είναι αντράκι και δε σηκώνει και πολλά πολλά, μα όσο κι αν προσπαθεί, είναι αδύνατο να ενσαρκώσει πειστικά τη γυναίκα μιας άλλης εποχής, όταν το απαιτεί ένας ρόλος. Όλα βαρετά και χιλιοειπωμένα. Πηγαινοέρχονταν φιγούρες βγαλμένες από τα ντεφιλέ των επιδείξεων μόδας, που λαχταρούσαν πέρασμα απ’ το σινεμά, φίλες πιθανόν της πρωταγωνίστριας, μια και ως γνωστόν η Κρίστεν Στιούαρτ βρίσκεται στην πρώτη σειρά των σόου του Σανέλ και άλλων οίκων μόδας, όλα κάπως σαν φάρσα, το σπίτι του ’30 τόσο σπίτι του ’16, τα πρόσωπα, τα κορμιά, οι εκφράσεις, οι πόζες, οι γλώσσες των σωμάτων, όλα τόσο σύγχρονα και άκαμπτα, τίποτα δεν απέδιδε την εποχή, όταν οι γυναίκες ήταν αλλιώς, οι άνδρες επίσης, μπόλικη μπριγιαντίνη και δυο κύματα στο χτένισμα δε φτάνουν για να με πείσουν. Αγαπώ τον Γούντι Άλεν, πώς όχι? Έχω περάσει καλά με τις ταινίες του, έχω γελάσει, έχω ταυτιστεί, έχω συγκινηθεί, έχω μπει σε διαδικασία ενδοσκόπησης πολλές φορές και δεν το κρύβω. Αλλά τώρα οφείλω να πω ότι αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι το ίδιο καλά όπως το κάναμε στο παρελθόν, ας προχωρήσουμε μπροστά κι ας βρούμε κάτι άλλο. Κάποια στιγμή άρχισε το χοντρό το ξύλο. Κι όταν πλέον το βαρέθηκαν κι αυτό, τα μικρά έπεσαν κατάκοπα για ύπνο. Λογικό. Παύση κι αναδιοργάνωση. Ανασύνταξη δυνάμεων. Το φως της βεράντας έσβησε, οι κουρτίνες έπαψαν κι έπεσε ησυχία. Στα όνειρά τους σίγουρα κάτι νέο θα γεννιόταν. Κι αδιαφορώντας για την επιτυχία της νέας ιδέας τους, θα ξυπνούσαν το επόμενο πρωί και θα έβαζαν σε δράση το επόμενο σχέδιο. Ποιος νοιάζεται? Ας φύγει επιτέλους αυτό το καλοκαίρι που μοιάζει με κακοπαιγμένη σκηνή που επαναλαμβάνεται κι ας ανοίξει ένα παιδί, μικρό, μεγάλο ή μεγαλύτερο, πάνω στο παιχνίδι του, μια νέα πόρτα.

• ← ήμουν απλώς περαστική
• στην απέναντι πλευρά, στην άκρη του δρόμου →