μια φορά την εβδομάδα, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν?

Τετάρτες ξεπορτίζω. Τα λέω με κάτι τύπους που δεν έχουν ησυχία, σ’ ένα καφέ του κέντρου, γύρω στις 8. Τις προάλλες πιάσαμε κουβέντα για την πρόοδο. Όχι, πριν ήταν καλύτερα, ο ένας, λάθος, τώρα είναι πολύ καλύτερα, ο άλλος. Οι σχέσεις, λέει, ήταν πιο ανθρώπινες, κουτσομπολιά όμως αβέρτα, στις πόλεις ζεις ελεύθερα, στα χωριά σε νοιάζονται κι οι πέτρες. Τα κάρα, τα φάρμακα, τα αλέτρια. Οι ανέσεις, το προσδόκιμο ζωής και η ποιότητα. Δεν ξέρω, αλήθεια. Το ψυγείο μου είναι no frost, μακράν εξελιγμένο σε σχέση με την παγωνιέρα. Σε λίγο με το κινητό θα κάνεις σεξ θεσπέσιο, δε θα φτουράει δίπλα του ούτε άνδρας ούτε γυναίκα και το πιο πιθανό είναι πως τα επόμενα καλοκαίρια απ’ το βατήρα της γης θα βουτάς στις πισίνες των resorts του Άρη και θα αιωρείσαι στο διάστημα με κούνια που τα σχοινιά της θα δένονται απ’ τον έναν πλανήτη στον άλλον και θα ρίχνεις στις τσέπες σου τ’ αστέρια. Αλλά, η ιστορία επαναλαμβάνεται και γίνονται ξανά και ξανά τα ίδια. Ο χρόνος περνάει και τα σαρώνει όλα, πρόσωπα, ζώα, ιδέες, πράγματα, ποδοπατάει τα πάντα, ρίχνει πάνω τους φτυαριές το χώμα. Όμως την ψυχή δεν την αγγίζει δευτερόλεπτο. Παραμένει στεγανή και δε διαβρώνεται ούτε με κατακλυσμό αιώνων. Ρίχνει στους ώμους λεοντή, τρώει με τα χέρια κρέας ωμό, πνιγμένο στο μαύρο αίμα. Περπατάει ξυπόλητη, μουγκρίζει και ξεκαρδίζεται, βγάζει τρίχες σ’ όλο το κορμί, μέχρι και στη γλώσσα. Πού στο διάολο να πας με τούτο τον πρωτόγονο, τον εξυπνάκια? Μπελάς σωστός. Κάνει κουμάντο σε όλα. Προδίδει, φοβάται, μασάει σίδερα, ποθεί, ονειρεύεται, σκοτώνει, φθονεί, ζητά εξουσία,  ψοφάει για το κέρδος, διψάει για το πάθος, παλεύει ανάμεσα στα διλήμματα, κονταροχτυπιέται. Άνθρωπος γυμνός. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα κι αν ανακαλύψει περισσότερα, όπου και να πατήσει το πόδι του, ό, τι κι αν κάνει, η γύμνια του είναι η μόνη σίγουρη πραγματικότητα, στέκεται όρθια μέσα στο δωμάτιο και πιάνει όλο το χώρο. Χνάρι ανεξίτηλο στην αμμουδιά, όραμα στην κορφή των βουνών, εμπόδιο στη μέση των δρόμων. Παρελαύνει νικηφόρα. Κανένα καμουφλάζ πολιτισμού, κοινωνίας, προόδου, επιστήμης, εξέλιξης ή δεν ξέρω ‘γω τι  δε θα καταφέρει ποτέ να διαπεράσει το φλοιό αυτής της γύμνιας. Να διαπεράσει την ψυχή του ανθρώπου. Αυτή καταργεί το διαχωρισμό ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν, μέλλον. Μέσα της και τα τρία σε μια απόλυτη συνέχεια, σε μια αδιαμφισβήτητη ομοιομορφία. Ούτε το πριν, ούτε το μετά έχουν για ‘κείνη σημασία. Δεν ξεχωρίζουν πάνω της, σαν χρώμα που πότισε κάθε επιφάνεια στο ύφασμα κι έτσι μιλάμε για ένα και μόνο πράγμα. Τα ίδια της τα κίνητρα την καθιστούν αιώνια. Είναι το νήμα που δένει τις εποχές, τις μέρες, τις νύχτες, τους χρόνους, γεμίζει τα κενά, χτίζει ανάμεσα να μην αναπνέει τίποτα, σαν τον αφρό της σιλικόνης, το πιο ακράδαντο τσιμέντο. Είναι η κόκκινη κορδέλα που τυλίγεται γύρω απ’ το δώρο της ζωής. Ίσως να ‘ναι το ίδιο το δώρο. Δώρο αθάνατο. Που δεν παύει γιατί δεν υπόκειται στη φθορά των θνητών, των καταδικασμένων. Άτρωτη και παντοτινή, άγια και διαβολική, αδιάλλακτη και πεισματάρα, σκέτη απειλή, ο χρόνος περνάει δίπλα της σαν το ποντίκι, τρεχάτος, φοβισμένος, αβοήθητος και κρύβεται στους υπονόμους. Η τέχνη τα ‘χει πει καλύτερα, η λογοτεχνία εξαιρετικά, η ιστορία, η ψυχολογία, η φιλοσοφία. Τι να σας πω εγώ η φτωχή? Λέω μόνο πως τις Τετάρτες περνάω ωραία.

• ← ο Λούσιας
• όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια →