πατούσα

Πάμε ερχόμαστε, αφήνουμε ίχνη κι ας μη τα προσέχει άνθρωπος κι ας μην τα δίνει κανένας σημασία. Κάποια πατήματα όμως θέλεις να τα πιστοποιήσεις. Να βάλεις την υπογραφή και από πάνω τη σφραγίδα σου. Να πεις «πήγα εκεί, είδα αυτό, έκανα το άλλο». Να βγάλεις την τρέλα σου, τη σκέψη σου, να κρίνεις, να παραπονεθείς, να ενθουσιαστείς, να πουλήσεις πνεύμα. Αν πάω κάπου, αν δω κάτι, αν κάνω ένα πράγμα που αξίζει να στο πω, θα το διαβάσεις εδώ μέσα. Δεν είμαι ειδική σε τίποτα. Δεν τα λέω σωστά και λογικά. Μην ψάξεις για επιστημονικές ερμηνείες κι αλάνθαστους προβληματισμούς. Μην αναρωτηθείς για την αντικειμενικότητα και τη βαρύτητα των όσων λέω. Θα σου πω μόνο αυτό που ένιωσα, που έζησα, όπως το έζησα, που σκέφτηκα ανάλογα με το ερέθισμα και τη στιγμή και τίποτε παραπάνω. Μη με παρεξηγήσεις. Έχω κάτι φίλτρα διαστρεβλωτικά, κάτι οπτικές αλλοιωμένες, προσεγγίσεις βασισμένες σε αναμνήσεις, παιδικές ηλικίες που με σημάδεψαν, ημιμάθειες, συναισθηματικές φορτίσεις, παγιωμένες γνώμες, συμπλέγματα αθεράπευτα, μπούσουλες πειραγμένους από τραύματα και προλήψεις, σύνδρομα κι απωθημένα που θα κάνουν τη γνώμη, γνώμη μου. Αυτό είναι το σχήμα της πατούσας μου. Το ασήμαντο χνάρι μου στην άμμο, στο χιόνι, στη λάσπη, στο, υγρό ακόμη, τσιμέντο του χρόνου.

• ← ζιβάγκο
• βιβλιόμουτρο →