εκείνη την Κυριακή

Εμείς τα επαρχιωτόπουλα κουβαλάμε λογιών λογιών απωθημένα. Όχι έχουμε το κόμπλεξ πως δεν ντυνόμαστε σωστά. Όχι θέλουμε να πείσουμε πως τα χρόνια μας στα χωριά δεν ήταν και τόσο στερημένα χρόνια. Όχι προσπαθούμε να αποδείξουμε πως ενταχθήκαμε γρήγορα και καλά στα αστικά κέντρα. Μεταξύ άλλων έχουμε το μικροαστικό συνήθειο, μόλις βρεθούμε στην πρωτεύουσα, να τρέχουμε στα θέατρα. Στη Θεσσαλονίκη μπορεί να παίζονται του κόσμου οι παραστάσεις, στον παρακάτω δρόμο, φερειπείν, κάτω από τη μύτη μας, να μην ιδρώνει το αυτί μας, να μη μας καίγεται καρφί, αλλά με την Αθήνα είναι αλλιώς. Την προηγούμενη φορά που πήγα, δεν τήρησα το εθιμοτυπικό κι όταν επέστρεψα, άκουσον άκουσον, ένιωθα τύψεις. Λίγο καιρό μετά χρειάστηκε να ξανακατέβω, αλλά αυτήν τη φορά κανόνισα και το έβαλα στο πρόγραμμα πρώτο.

Στη μια παράσταση ήταν εμπόδιο η μέρα, έπαιζε δευτερότριτα κι εγώ θα ήμουν εκεί για πσκ. Στην άλλη, η ώρα, ήταν πολύ νωρίς και δεν προλάβαινα. Αυτά τα πράγματα θέλουν μια ιεροτελεστία. Δεν ήταν δυνατό να πάω όπως όπως, δίχως να έχω την άνεση να κάνω ένα ντους, να ντυθώ σαν άνθρωπος, να φρεσκαριστώ. Στην τρίτη κανένα εμπόδιο, μα την απέρριψα γιατί διαρκούσε πάνω από τρεις ώρες και είμαι ολίγον τι νευρόσπασμα για να καθηλωθώ τόσην ώρα στην καρέκλα. Ακόμη και το αριστούργημα, αν δοκιμάζει τις αντοχές μου, λυπάμαι αλλά το αδικώ.

Ώσπου κατέληξα. Βρήκα εισιτήριο, κανόνισα θεσούλα δίπλα σε διάδρομο να ‘χω μια ψευδαίσθηση ελέγχου κι ελευθερίας (εμείς οι αγοροκλειστοακρομικροβιοαρρωστογιατροφαρμακοφοβικοί τα ‘χουμε αυτά), έφαγα ένα γλυκό στο Zonar’s απέναντι, που το χρυσοπλήρωσα και το άφησα μισό γιατί με λίγωσε η μαρέγκα και στις εννιά ακριβώς ήμουν θρονιασμένη με το γνωστό κεφάλα μπροστά να μου κλείνει τη θέα, να τεντώνομαι και να σπάω τα νεύρα του πισινού μου, εκείνος του δικού του και πάει λέγοντας, μέχρι το τέλος της σειράς πιθανόν.

Ένα κουδούνι, δύο κουδούνια, τρία κουδούνια, σιωπή, σκοτάδι, φως, όλα στη θέση τους. Στην πρώτη στροφή του κορμιού της πρόσεξα πως η πρωταγωνίστρια είχε δυο μεγάλες μελανιές πίσω κι απ’ τα δυο της γόνατα. Κάπου θα χτύπησε σκέφτηκα και βάλθηκα να μαντεύω τον τρόπο. Το έργο όμως ήταν καλό, η παράσταση άψογα επαγγελματική, οι ηθοποιοί εκατό τοις εκατό μέσα, ατάκα στην ατάκα, ρυθμός, νεύρο, ετοιμότητα, μ’ έμπασαν κι εμένα γρήγορα στο παιχνίδι τους, σταμάτησα να παρατηρώ τους μώλωπες της κοπέλας. Κάποια στιγμή, ωστόσο, η προσοχή μου επανήλθε  αναγκαστικά. Εκεί που καθόταν στην καρέκλα, ξαφνικά έκανε προς τα πίσω κι έπεσε με την πλάτη, μπαμ, στο σανίδι. Οι γάμπες της πλατάγισαν αντανακλαστικά στο κάθισμα απορροφώντας τον κραδασμό της πτώσης για να προστατέψουν την πλάτη, τη μέση, τον αυχένα. Το κοινό πάγωσε για δευτερόλεπτα. Σάλεψε μετά αμήχανο, μουρμούρισε, ξεφύσηξε, έβγαλε αναστεναγμό ανακούφισης μετά την τρομάρα. Κανείς δεν το βρήκε αστείο. Κι όμως, θα στοιχημάτιζα πως ο σκηνοθέτης πόνταρε στο γέλιο και το θαυμασμό. Να που μια παράσταση, κατά τα άλλα άρτια, είχε υπερβεί ένα όριο μ’ έναν κάπως αφελή τρόπο. Η υπερβάλλουσα διαθεσιμότητα του ηθοποιού να παραβλέψει το σωματικό πόνο, καθώς και η αγωνία του σκηνοθέτη για το πιο ενδιαφέρον εύρημα αφαίρεσαν με μιας τη θεατρική μαγεία. Η αυτοθυσία και η πρωτοτυπία σε ακρότητα σε συνδυασμό με την ατελή τεχνική συχνά ξεμπροστιάζουν τις προθέσεις και προδίδουν υπερβολή και επιτήδευση. Το μυστικό είναι να γίνει το ψέμα πάνω στη σκηνή πιστευτό. Να ξεχάσω πως είμαι θεατής και να παρασυρθώ απ’ ό, τι συμβαίνει μπροστά μου, να το αντιμετωπίσω ως πραγματικό, ενώ μπαίνοντας μέσα έχω ήδη υπογράψει ουσιαστικά τη σύμβαση πως δεν είναι. Κι όμως, αυτό το περιστατικό με απογύμνωσε από τη σύμβαση τούτη. Με εξέθεσε και μ’ άφησε ξεκρέμαστη να αιωρούμαι μες στο ναρκισσισμό των συντελεστών. Ήταν και λίγο άτεχνο. Σαν να βλέπω μια ταινία όπου ο πρωταγωνιστής φέρει απ’ την αρχή σημάδι στο κούτελο για ένα χτύπημα που θα ακολουθήσει στην πορεία. Σαν να μαρτυρά μια επανάληψη για κάτι που θέλω να πιστεύω πως είναι μοναδικό κι ανεπανάληπτο κι ας ξέρω πως επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ. Ευτυχώς, εκτός από τη συγκεκριμένη παραφωνία, η ροή του έργου κατάφερε να με παρασύρει και πάλι, μέχρι το τέλος, όπου χάρισα ένα γενναιόδωρο χειροκρότημα.

Φεύγοντας όμως, είχα ακόμη ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Η ώρα ήταν έντεκα, η νύχτα ζεστή και γλυκιά, αποφάσισα να το ξεφορτωθώ πηγαίνοντας για τυλιχτό στην Αιόλου. Α, όλα κι όλα. Τέχνη στο θέατρο. Τέχνη στο σουβλάκι.

Υγ. Αν είχατε δει “τον πουπουλένιο” πέρυσι, θα παρατηρούσατε πως ο Παπασπηλιόπουλος επαναλαμβάνεται. Αν όχι, θα σας φαινόταν ακόμη καλύτερος φέτος. Τέλος πάντων, σε σχέση με άλλες κακές και μέτριες παραστάσεις που είδα μέχρι στιγμής αυτήν τη σεζόν, η συγκεκριμένη (“ο θεός της σφαγής”, θέατρο ΑΘΗΝΩΝ) ήταν η καλύτερη. Θα μου πείτε, στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βλέπει. Πιθανόν.

Θα αναλύσω το “zonar’s” κάποια άλλη στιγμή ίσως.

Για το “τυλιχτό” δεν έχω να πω τίποτα. Ήταν ανέλπιστα καλό.

• ← όταν φεύγω μακριά
• βάλε ένα φύλακα →