θα τη βρω

Κάνω ό, τι μπορώ. Να εκτελέσω σωστά την άσκηση, να πετύχω το φαγητό, να ντύνομαι με γούστο. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τι να γράψω και πώς, πού θα πάει αυτή η υπόθεση, ποια είναι η καλύτερη ιδέα. Το βράδυ θέλω να ‘χω δίπλα μου για εικόνισμα πριν κοιμηθώ έναν καλό βαθμό για τις επιδόσεις της ημέρας. Αρχίζει ο απολογισμός. Με όσα καταπιάστηκα, δεν τα πήγα κι άσχημα. Σύμφωνοι, αλλά ας προσπαθούσα λίγο παραπάνω. Αναρωτιέμαι πώς θα ‘ταν ένα εικοσιτετράωρο δίχως την παραμικρή αγωνία. Το άγχος για την κατάταξη, την επιβράβευση, τη βαθμολογία, το χρονόμετρο, τη σύγκριση, την επιβεβαίωση, τη στοχοθεσία. Ψαχουλεύω μια χάντρα ελεύθερης ζωής. Σε μια εκδρομή του τριημέρου στο βουνό, στον καφέ της Κυριακής το ηλιόλουστο πρωινό, σ’ έναν μοναχικό περίπατο γύρω απ’ το τετράγωνο. Μα δεν τη βρίσκω. Ονειρεύομαι τη στιγμή που μετακομίζω σ’ ένα σπίτι με μεγάλα παράθυρα κι έναν ορίζοντα τόσο μακρινό, σε σημείο που σμίγει η θάλασσα με τον ουρανό, εκεί που χάνεται το μάτι σου. Ελάχιστα έπιπλα ή έπιπλα αρκετά μα με τεράστια απόσταση το ένα απ’ το άλλο. Αναζητώ ανάσες ανάμεσα στις αναπνοές, διαστήματα στις συναναστροφές, κόμματα στις προτάσεις, χώρους μέσα στους χώρους. Θέλω να τεμπελιάσω με την ησυχία μου. Να πάψει να γδέρνει το πετσί  η ενοχή, να με τρεμουλιάζει κάθε αρχή, να με πληγώνει που είμαι αμελητέα ποσότητα στο αβάσταχτο φορτίο του κόσμου. Θέλω στ’ αλήθεια να απολαύσω την κοινοτοπία μου. Όμως, δεν πρόκειται να συμβεί. Πασχίζω να με επισημάνω. Ακόμα και τώρα που ζητώ ν’ απαλλαγώ, πάλι για μένα γράφω -αλλά τι περιμένετε από μας που γράφουμε? Κι όταν δε γράφουμε για μας, πάλι για μας γράφουμε στο τέλος. Ανάξιοι εμπιστοσύνης, απολύτως-. Δε συμμετέχω σε τίποτε μαζικό μήπως και σκορπιστώ. Φοβάμαι μην ανακατευτώ με τους πολλούς και ξεθωριάσω, μην ξεπλυθώ και αλλοιώσω το περίγραμμα, μην τύχει κι αναμιχθεί το έντονο χρώμα μου με το διαλυτικό της δείνα ομάδας και του τάδε συνόλου. Δε θέλω να ανήκω πουθενά. Μα θέλω να μου ανήκουν. Αλλά με θίγουν. Με προσβάλλουν προσωπικά. Με στριμώχνουν στη γωνία. Κάθε εμπειρία είναι πρόκληση, δοκιμασία, αφορμή να αποδείξω. Κι αυτό που αποδεικνύω είναι κάθε φορά το ίδιο. Ο τρόμος της αποτυχίας. Το ξεγύμνωμα της ανεπάρκειας. Ο πόθος της ελευθερίας. Μπορεί να μην πάω σ’ εκείνο το σπίτι το ανοιχτόκαρδο. Να μην κοιτάξω τον άφθαστο ορίζοντα απ’ τα μεγάλα παράθυρα, ούτε να ‘χω μπροστά μια απέραντη θάλασσα όταν ξυπνάω. Μπορεί να μη γράψω πότε κάτι αληθινά καλό. Το σκέφτομαι συχνά πως δε θα γράψω. Μα ας προσπαθήσω άλλη μια φορά τουλάχιστον. Ας προσπαθήσω μία μέρα ακόμα. Κι έχω τόσα για σήμερα. Να αγοράσω πορτοκάλια για χυμό, να τελειώσω εκείνο το πλεχτό, να κλείσω ραντεβού στον οδοντίατρό μου τον τρελό, να δω τους φίλους μου, να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα, επιτέλους. Κάθε μέρα κάτι έρχεται. Ίσως κάποια στιγμή λοιπόν έρθει κι αυτό που ψάχνω. Κάποια στιγμή ανύποπτη, μες στην αναμπουμπούλα και τον ψεύτικο οργασμό, πάνω στη διαδρομή της καθημερινότητας, να πιάσω αναπάντεχα στα χέρια μου ανάμεσα στα χίλια δυο πράγματα της τσάντας μου κι εκείνη τη δυσεύρετη χάντρα. Τι έχω να χάσω? Ας δοκιμάσω αυτό που συστήνουν οι γιόγκι ανεπιφύλακτα. Ας κουλουριαστώ στο πάτωμα με την πλάτη καβούκι στον ουρανό κι ας δείξω λίγη εμπιστοσύνη στο σύμπαν.

• ← τα βιβλιόμουτρα ξαναχτυπούν
• μια γυναίκα στο Βερολίνο →