καθένας το δικό του

Τα στολισμένα διαμερίσματα απέναντι είναι παγίδα. Λαμπάκια παντού. Μέσα έξω. Αναβοσβήνουν εναλλάξ. Δίνουν εντύπωση πως στους καναπέδες αράζουν ήρεμοι άνθρωποι με τα προβλήματα λυμένα, τα πόδια απλωμένα στο τραπεζάκι, η τηλεόραση να παίζει χαρούμενα προγράμματα, στο φούρνο να σιγοψήνεται τάρτα μαρμελάδα, μια γάτα να περιφέρεται νωχελικά από δωμάτιο σε δωμάτιο κι αν το τηλέφωνο χτυπήσει θα είναι μόνο για καλό. Εδώ είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δε με χωράει ο τόπος. Το μάρμαρο γυμνό και άστρωτο, τα βιβλία το ένα πάνω στο άλλο στα ράφια, στο πάτωμα σ’ ετοιμόρροπους πύργους χίλια δυο πράγματα, το τραπέζι βρόμικο και άδειο, σκόνη παντού. Ψάχνω ταξίδι, να φύγω. Το Εδιμβούργο φαντάζει παραμυθένια περίπτωση. Το Βερολίνο επιβλητικό και γιορτινό. Η Κοπεγχάγη ιδανικός προορισμός. Θα μπορούσα να κοιτάξω και κάτι πιο εξωτικό ενδεχομένως, τη Νέα Υόρκη της ερήμου, ας πούμε, Ντουμπάι κοινώς. Άσε, για πουθενά δεν είμαι. Θα κάτσω να βράσω στο ζουμί μου. Είναι η κλασική απόφαση που παίρνω κάθε χρόνο τέτοιον καιρό. Δεν μου πάει το στήσιμο εμένα. Θα κάνω ό, τι μου καπνίσει. Τελευταία στιγμή? Τελευταία. Ας ξυπνήσω πρώτα τον παρηγορητή μέσα μου κι ύστερα ετοιμάζω βαλίτσες στο φτερό. Αλήθεια, που πήγε αυτός ο χαμένος? Για τον παρηγορητή μου λέω. Καιρό έχω να τον ακούσω. Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να τον δω. Πού να ‘ναι? Τώρα τον χρειάζομαι. Να μου πει γλυκά και τρυφερά πως όλα τα δύσκολα θα περάσουν, να με χτυπήσει φιλικά στην πλάτη, να μου χαμογελάσει μ’ εμπιστοσύνη, να με πάρει αγκαλιά. Πρέπει να κάνω τα αδύνατα δυνατά να τον φέρω πίσω. Δίχως αυτόν δε γίνονται Χριστούγεννα και γενικώς δε γίνεται δουλειά. Από χθες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί έφαγα πέντε μελομακάρονα. Ωραίο τρόπο βρήκα να μπω στο κλίμα. Από σήμερα το πρωί μέχρι σήμερα το βράδυ δεν είδα άνθρωπο. Από τον προηγούμενο μήνα έχω να σκεφτώ κάτι θετικό. Εδώ και έξι μήνες μόνο γκρινιάζω. Θέλω επειγόντως να στολίσω το μπαλκόνι μου. Να δημιουργήσω την εντύπωση που μου δημιουργούν. Να νομίσουν πως χουχουλιάζω κι εγώ στην καρό κουβέρτα μου, πως πίνω ζεστό κονιάκ με το αμόρε μου, πως βυθίζω τα πόδια μου σε αφράτες φλοκάτες κι έχω ήδη κλεισμένα εισιτήρια για αλλαγή χρόνου στο καλύτερο ελβετικό χιονοδρομικό. Μούσι εν ολίγοις. Όχι. Ούτε αυτό θα πιάσει, μεταξύ μας. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω την παραμικρή όρεξη να πείσω κανέναν. Ούτε καν τη γάτα που δεν έχω. Ούτε καν τα στολίδια που δεν κατέβασα. Ούτε καν τον εαυτό μου, που έχασα τον τελευταίο καιρό. Να σου πω, αρκετά με τις γιορτές και τα ψυχαναγκαστικά τους. Ας ηρεμήσω. Τώρα αμέσως βάζω τα αθλητικά μου και πάω να περπατήσω. Κόσμος πολύς έξω. Έχω βγει στον παγωμένο αέρα. Τα μάγουλά μου τσούζουν. Τρυπάνε τα αυτιά μου. Λαχάνιασα. Αυτοκίνητα πάνω κάτω. Κίνηση ανεξήγητη. Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί? Τι μανία, τι τρέλα! Βλέπω τα πρόσωπά τους. Καμία σχέση με τους τύπους που φαντάζομαι πίσω απ’ τα φωτάκια. Καμία σχέση με λυμένα προβλήματα. Ξάφνου, εκεί μέσα στον πανζουρλισμό ακούω το όνομά μου. Κάποιος με φωνάζει. Γυρίζω να δω αλλά δεν ξεχωρίζω τίποτα. Η φωνή δυναμώνει. Μεγαλώνει. Γίνεται κεραυνός. Μια βροχή από το πουθενά πλημμυρίζει τους δρόμους. Κυκλώνει τα αμάξια, βυθίζει τα κτήρια. Μπαίνω στο σπίτι βρεγμένη και κατάκοπη. Ένα ολόλευκο έλατο στη μέση με κοιτάζει αμίλητο. Μια χρυσαφένια πάχνη τυλίγει τα πάντα. Η καρδιά μου κουδουνίζει σαν καμπανούλα γιορτινή κι ένα αγαπημένο χαμόγελο προβάλλει πίσω απ’ τα χιονισμένα κλαδιά. Επιτέλους! Καμιά ψευδαίσθηση, καμία πλάνη, κανένας μύθος. Απλώς, τα δικά μου Χριστούγεννα.

• ← μια γυναίκα στο Βερολίνο
• μπρος πίσω πίσω μπρος εδώ τώρα →