μπρος πίσω πίσω μπρος εδώ τώρα

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πιάσαμε Χριστούγεννα. Φτάσαμε στο ’17. Το σκέφτομαι και κάτι με πιάνει. Αλλά και τι με πιάνει? Τι ήθελα δηλαδή από τα περασμένα χρόνια? Τι λιμπίστηκα? Που έπαιρνα τη συμμαθήτριά μου στο τηλέφωνο, έμενε στον ίδιο δρόμο λίγο παρακάτω, αν έβγαινα στο μπαλκόνι και τη φώναζα καλύτερα θα συνεννοούμουν, η φωνή της ερχόταν απ’ το φεγγάρι θαρρείς, κάθε λίγο να καλώ το μηδέν και να μη βγαίνει άκρη? Ή να βλέπω τη μάνα μου μ’ εκείνες τις βάτες τις διαστημικές, την ασημένια σκιά στα βλέφαρα και το περλέ βερνίκι στα νύχια? Λες να μου λείπει η εξεταστική, που για να μπω στο δωμάτιο της αδερφής μου έπρεπε να περάσω από μια λίμνη χαρτούρας και για να της πω μια κουβέντα έπρεπε να είναι  μικρότερη από πέντε λέξεις και να μη διαρκεί περισσότερο από δέκα δεύτερα? Εγώ με την εξεταστική μου δεν είχα κάποιο πρόβλημα, δεν είχα πολλά πάρε δώσε. Μπορεί να είμαι μαζόχα και να θέλω να αναβιώσω την αγωνία του τι θα κάνω μόλις πάρω το πτυχίο, πού θα βρω δουλειά, πόσα θα βγάζω το μήνα, αν θα έχω τη θέση μου στην κοινωνία. Αποκλείεται να ισχύουν όλα αυτά. Αποκλείεται να ισχύουν. Τίποτα τέτοιο δε μου λείπει στ’ αλήθεια. Αλλά δεν ξέρω γιατί το νιώθω. Ίσως υπάρχει ένα θέμα με το άθροισμα. Μαζεύονται πολλές οι θύμησες. Τίγκαρα στις αναμνήσεις. Και κάποιες  είναι όντως καλές. Όπως τότε που στις γιορτές νοικιάσαμε απ’ το βιντεοκλάμπ το «dirty dancing» και το είδαμε τρεις φορές απανωτά ένα απόγευμα στο σπίτι μας με τη φίλη μας την Έλσα. «Ο γόης των χιλίων δολαρίων», «το μπαράκι του Σαν Έλμο», «η κουκλίτσα με τα ροζ». Η μια ταινία πίσω απ’ την άλλη. Μαραθώνιος αμερικάνικων ‘80ς και πίτσας. Πίτσα σπιτική, από ‘κείνη τη χοντρή, την ψωμάτη με το μπόλικο ζυμάρι και γλυκό μετά. Και λοιπόν? Όλοι μεγαλώνουν μαζί μας. Βιντεοκασέτες δεν κυκλοφορούν πια, ο Πάτρικ Ντέμπσεϊ είναι πολύ πιο όμορφος σήμερα κι έχω μια αγγελική ανιψούλα. Το «dirty dancing» δεν παλιώνει ποτέ αλλά και πολλά πράγματα τώρα είναι καλύτερα. Ξέρω τι θέλω, ποιά είμαι, έχω δίπλα μου ανθρώπους που εκτιμώ, που αγαπώ, που περνώ καλά μαζί τους, νέες γνωριμίες, δοκιμασμένες σχέσεις, άφθαρτα συναισθήματα. Κι επιτέλους αυτό που παρακαλούσα τόσον καιρό συνέβη. Μεγάλωσα. Τώρα γιατί γυρίζω πίσω? Ίσως γιατί τότε συναντούσα πιο συχνά τη φίλη μου παρά της μιλούσα στο τηλέφωνο. Η μαμά μου με τους ώμους Ρόμποκοπ, τα μαλλιά περμανάντ και τα μανίκια νυχτερίδα ήταν μια νέα μαμά. Η εξεταστική ήταν μια μικρή έρημος μέσα σε μια όαση καλοπέρασης, ατέρμονων συναντήσεων με παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα, άλλος από Κρήτη, άλλος από Αλεξανδρούπολη, άλλος από Αθήνα, όλοι μαζεμένοι στα φοιτητόσπιτα να πίνουμε και να τραγουδάμε, να τρώμε φαγητά σταλμένα με το κτελ και να ευλογούμε τα μητρικά χέρια που ταΐζουν εμάς και τους φίλους μας και τους φίλους των φίλων μας, κόσμο και κοσμάκη. Αλλά και πάλι αυτά δεν είναι αρκετά για να συνηγορήσω υπέρ του κάθε πέρσι και καλύτερα. Είναι που εξελίσσονται με τα χρόνια τα εμπόδια, πιθανόν. Αν τότε το πρόβλημα ήταν το μηδέν, τώρα είναι το αδύναμο σήμα. Αν τότε ήταν η αυταρχική και χειριστική μητέρα, σήμερα είναι μια συχνά κουρασμένη κι ευάλωτη γυναίκα. Αν προκαλούσε μια ταραχή ο βαθμός στο μάθημα ή η μικρή  διάρκεια του φιλιού στο διάλειμμα, τώρα είναι ο μάταιος κόπος για επιτυχία, το διάστημα που έχεις να μ’ αγγίξεις, το σαββατοκύριακο που ποτέ δε φτάνει. Κάτι όμως δε θα φτάνει. Πολλά  θα ξεπερνούν τη φαντασία, θα φεύγουν απ’ τον έλεγχο, θα κατρακυλούν στην αβεβαιότητα, θα μας προλαβαίνουν. Σε λίγες μέρες αλλάζει κι ο χρόνος. Ένα θέλω να κάνω σίγουρα. Να κατέβω στο κέντρο της πόλης, σ’ εκείνον το δρόμο δίπλα στην αγορά, εκεί που μαζεύονται τα χάλκινα. Να πάρω τους φίλους μου, να στήσουμε μια αρμαθιά με τα κορμιά μας, να πιούμε ζεστό κρασί στο πλαστικό ποτήρι, όρθιοι, να ξυλιάζουν τα πόδια, να κοκκινίζουν οι μύτες, κρύο πιρούνι, μα να μη φεύγει κανένας. Να πηδάει έξω απ’ το στόμα το χνώτο, φάντασμα ασθενικό, να γίνεται ένα με τον καπνό απ’ τις φουφούδες, να μη δίνει κανείς σημασία. Να χορεύουμε κάνοντας κύκλους στην άσφαλτο, να βουίζουν στα αυτιά μας οι μουσικές, να ακολουθούμε ο ένας τον άλλο στα βήματα, στον χορό των Χριστουγέννων. Κι έστω, για μια μόνο στιγμή, εκεί πάνω στον χορό της ζωής, να αφήσουμε τους δισταγμούς και τα προσχήματα, να ανοίξουμε τα χέρια διάπλατα, να αγκαλιάσουμε το παρόν με δύναμη και να καλωσορίσουμε, ελπίζοντας για το καλύτερο, τη νέα χρονιά.

• ← καθένας το δικό του
• τρόποι να γυρίζεις σπίτι →