πόστερ και λοιπά
Έπεσα πάνω σε μια σκέψη με μεγάλα μαύρα γράμματα πάνω που έψαχνα να αγοράσω ένα πόστερ γι’ αυτό το άντρο αναρχίας, εδώ που βρίσκεται ένα γραφείο μικρών διαστάσεων και βιβλία μισοαρχινισμένα, κείμενα με μητρότητα χωρίς στοργή, στυλό δίχως τα καπάκια τους και λειψά ζευγάρια σκουλαρίκια.
Don’t grow up
It’s a trap
Κι από δίπλα μια ωραία λογική τιμή και ετοιμοπαράδοτο σε πέντε εργάσιμες.
Σκέφτηκα να είναι αυτό το δεύτερο πράγμα που θα βλέπω μόλις ξυπνάω το πρωί, αμέσως μετά το
Like all great
Travellers
I
Have seen
More than
I
Remember
And
Remember
More than
I
Have seen.
Αυτό που είχα δει στον πλαϊνό τοίχο ενός ξενοδοχείου στο Άμστερνταμ, να καλύπτει ολόκληρη την επιφάνεια, να φτάνει ως τον ουρανό και να γεμίζει τα μάτια μου και την καρδιά μου με ταυτίσεις και όνειρα και να κουμπώνει στην ψυχή μου την ανάστατη σαν το καπάκι που ασφαλίζει το βάζο με τη φρεσκοβρασμένη μαρμελάδα. Όλα τα γλυκά νοήματα φυλάχτηκαν μέσα στη φράση αυτή κι αποφάσισα να την εντάξω για πάντα στο σπίτι μου. Στην κρεβατοκάμαρα λοιπόν αυτό. Στο γραφείο – μπουντουάρ – κέντρο ψυχοθεραπείας το άλλο.
Don’t grow up
It’s a trap
Σκέφτομαι πως πρόκειται για μεγάλη παγίδα η ωρίμανση γι’ αυτό λέω να επιλέξω τη μεγάλη διάσταση 60×90 κι επειδή το σκέφτομαι συνέχεια, για να μην το ξεχνάω μια και όλα όσα συμβαίνουν τη σηματοδοτούν, την ώρα της μεγάλης ωρίμανσης εννοώ, θα πάω κόντρα στην κατάσταση και θα αγοράσω τώρα αυτό το πόστερ.
Συμπληρώνω τα στοιχεία, το μέγεθος, τον τύπο της κορνίζας, διευθύνσεις, τρόπο πληρωμής και λοιπά, ξέρω ήδη πού θα το αφήσω να στέκεται για να το κοιτάζω καθώς θα ξεκινάω ακόμη μια μέρα, μια μέρα που θα είμαι σίγουρα μεγαλύτερη από την προηγούμενη και σχεδόν σίγουρα μικρότερη από την επόμενη.
Πώς το ‘χω πάρει έτσι στραβά το ζήτημα, αυτό που για τους περισσότερους είναι ζητούμενο και κατάκτηση, για μένα να είναι κατάντια και σταθμός μεγάλης επικινδυνότητας.
Αν ωριμάσεις είναι σαν να λες είμαι έτοιμος να μου συμβούν αυτά που συμβαίνουν στους ώριμους, δηλαδή κάτι ψαγμένα και δύσκολα, σαν τις μαθηματικές εξισώσεις και κάτι σοβαρές περιπτώσεις που μόνο ένας ώριμος μπορεί να διαχειριστεί γιατί ένας ανώριμος τους έχει κλείσει την πόρτα ως μη έτοιμος ακόμα. Ή νομίζει πως την έκλεισε. Η ψευδαίσθηση είναι δείγμα ανωριμότητας, γεγονός.
Ένα στάδιο πριν. Είμαι ένα στάδιο πριν ή μετά, δεν ξέρω. Πάντως μπροστά υπάρχει παγίδα και πάω μάλλον γυρεύοντας. Πάω γυρεύοντας διότι όταν συνειδητοποιείς πως είσαι ανώριμος έχεις ήδη ωριμάσει και αυτό είναι το ακριβώς ανάποδο από τα περισσότερα που ισχύουν στη ζωή, για παράδειγμα όταν είσαι μεθυσμένος δεν το ξέρεις, γιατί δεν ξέρεις γενικώς τι σου γίνεται και όταν είσαι ερωτευμένος, είσαι ερωτευμένος και τίποτε διαφορετικό. Όταν όμως λες είμαι ανώριμος, είσαι ώριμος και τέλος.
Σηκώνω το βλέμμα και διαβάζω το μήνυμα ενός φίλου γραφίστα με βιολετί γράμματα καρφιτσωμένο στο μεταλλικό πλέγμα πάνω απ’ τον υπολογιστή μου.
Έλκεις αυτό που δηλώνεις.
Κλισέ, αλλά πετυχημένο.
Ωραίο περιβάλλον έχω στήσει εδώ μέσα. Ένα προφίλ καταπληκτικό. Τα λόγια και τα έργα. Δηλώνω ανώριμη. Έλκω αυτό που δηλώνω. Τουτέστιν έλκω τις ανωριμότητες, διότι αν ωριμάσω, θα πέσω στην παγίδα και επειδή είμαι μια μεγάλη ταξιδιώτισσα, ξέρω να γλιτώνω απ’ τις κακοτοπιές, έχω δει κι έχω δει τόσα που δεν τα θυμάμαι όλα, όμως θυμάμαι κι άλλα τόσα που δεν έχω δει, γιατί η μνήμη μου είναι η μνήμη – φαντασία μιας ανώριμης συναισθηματικής ονειροπόλας.
Ο άντρας απουσιάζει
Αλλά η καρδιά του είναι πάντα
Εδώ.
Αυτό είναι ένα επιπλέον ζήτημα που το ανοίγει μια άλλη κάρτα στο πλέγμα μου και που θα αναλύσω κάποια στιγμή, όταν θα έχω ωριμάσει, παρότι ματαίως το αποφεύγω, λίγο ακόμα.
