σε μια σελίδα

Μεγάλη Τετάρτη ξεκίνησα την ημέρα ταπεινά μαθαίνοντας για την κουζίνα των μοναστηριών ένεκα των ημερών, μαζεύοντας και συγυρίζοντας ένα χαμό από αφημένα πράγματα εδώ κι εκεί και τα κατάφερνα καλά, παρότι ένα πλυντήριο ήταν ήδη από χθες έτοιμο για άπλωμα. Οι φήμες περί αφρικανικής σκόνης με αποθάρρυναν, έτσι το άφησα και προτίμησα να τεμπελιάσω στον καναπέ αφού προηγουμένως φούρνισα ένα ταψί για το μεσημεριανό και περίμενα.

Εν πάση περιπτώσει το φαγητό αργούσε ή ίσως πεινούσα πάρα πολύ κι αφού μασούλησα λίγη μαύρη σοκολάτα στο φτερό, πήρα στα χέρια μου ένα περιοδικό να ξεφυλλίσω καμιά στιλιστική ανατροπή από ‘κείνες που όσο κι αν τις θαυμάζεις στο καθιστικό,  μόλις τις επιχειρήσεις στο δρόμο το λιγότερο που θα σου καταλογίσουν είναι συναισθηματική ανισορροπία και σύγχυση εν κρανίω.

Σπάνια στ’ αλήθεια νοιάστηκα για το πώς θα ερμηνεύσουν τα ενδυματολογικά μου ρίσκα που είναι αρκετά, αλλά για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να είναι περισσότερα και δεσμεύομαι εκλογές που έρχονται, όπως όλοι σκοτώνονται να δεσμευτούν για κάτι έτσι κι εγώ, πως θα το επιχειρήσω. Αυτό όμως που μεταξύ άλλων περισσότερο με προβληματίζει είναι πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν σήμερα ακόμη κάποιοι που επικρίνουν μια τέτοιου είδους ακίνδυνη και συγκινητική διακήρυξη ελευθερίας. Αλλά ίσως να μην είναι τόσο ακίνδυνη όσο συγκινητική τώρα που το σκέφτομαι, καμία απόπειρα αποτίναξης δεν είναι ασφαλής, εμπεριέχει την απειλή της εξέγερσης, την έξοδο απ’ το πλαίσιο, κάποιος αμφισβητεί και δίνει σήμα στο καινούργιο που θα ‘ρθει κι αυτός που κινδυνεύει περισσότερο δεν είναι ο απόπειρας, αλλά αυτός στον οποίο απευθύνεται η πράξη ελευθερίας.

Φοράς κάτι δίχως φόβο, γράφεις κάτι δίχως φόβο, επιλέγεις να ζήσεις έτσι ή αλλιώς. Είσαι δυνατός να υποστηρίξεις ποιος είσαι κι αν είσαι διαφορετικός κι αν αυτό που είσαι δεν αρέσει στον άλλον, αυτό που σίγουρα δεν του αρέσει είναι ότι δεν φοβάσαι.

Έστρεψα το βλέμμα έξω. Κοίτα να δεις!

Αυτά τα ελαφριά περιοδικά που με ξεκουράζουν και δεν έχουν τίποτα να πουν εκτός από το να σε βομβαρδίζουν με ατελείωτα ρεπορτάζ μόδας θέλοντας να σε βάλουν στα δικά τους τα καλούπια καλλιεργώντας παράλληλα μια ψευδαίσθηση αυτονομίας έχουν και κάτι κρυφές γωνιές που με δυο λέξεις αναποδογυρίζουν την πνευματική αδράνεια ωρών και σε μια στιγμή σηκώνεσαι από τον καναπέ και πιάνεις σαν μανιασμένη το πληκτρολόγιο.

«Μην αφήνεις τους άλλους να σου κόβουν τα φτερά.»

Μια μίνι συνέντευξη μιας ηθοποιού όπου αφού μεταξύ άλλων απάντησε στο πώς προτιμάει να περνάει τις πασχαλινές διακοπές, ποια είναι η πρωινή της γυμναστική και το επόμενο ταξίδι της στον κόσμο, ανέφερε και την πιο σημαντική συμβουλή του αγαπημένου της δασκάλου.

Συμβαίνει πάντα και παντού. Και θα συμβαίνει παντού και πάντα. Θα θέλουν, θα προσπαθούν να σου κόβουν τα φτερά (σε χρόνο διαρκείας το ρήμα κόβω). Να σε φρενάρουν. Να σε τρενάρουν. Να χάνεις το δρόμο. Να βγαίνεις εκτός. Να ξεχνιέσαι στην αναβολή, να χάνεσαι στον κενό χρόνο, να πνίγεσαι στη σκόνη του φόβου.

Αλλά. Κανείς δε θα μου κόψει στιγμή τα φτερά. Όσο κι αν προσπαθεί. Όσο κι αν θέλει. Κανείς δεν θα με βγάλει εκτός. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είμαι εγώ όταν το αποφασίσω. Κι εγώ θα συνεχίσω να φοράω, να πιστεύω, να ζω, να γράφω, να γράφω, γράφω ό, τι και όπως θέλω.

Ήρθε.

Ήρθε η στιγμή μέσα στη σκόνη της Αφρικής να περπατήσω.

• ← πόστερ και λοιπά
• ο ψαράς →