βιβλιόμουτρο

Το παρακαλετό της μάνας μου για να διαβάσω τα καλοκαίρια κανά βιβλίο λογοτεχνικό, ν’ ανοίξει η γλώσσα μου, να απλωθούν οι ορίζοντες, μπας και γράψω καμιά έκθεση της προκοπής, ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μεσημέρι τα ίδια. Να σκάει ο τόπος, να σκέφτομαι τα παιχνίδια μου, να ‘χω και τη μάνα μου να μου κάνει στοίβες δίπλα στο κρεβάτι τα βιβλία. Μα πόσο βαρετά μου φαίνονταν όλα αυτά! Τι να συγκρίνω τώρα? Τους χάρτινους κόσμους που, όσο συναρπαστικοί κι αν ήταν, δεν μπορούσαν να παραβγούν με τους σπαρταριστούς πλανήτες που έκαναν τους τρελούς δορυφόρους μέσα στο κεφάλι μου και με πήγαιναν έξω και πέρα από τούτο δω το γαλαξία? Ανάθεμά με αν είχα διαβάσει έστω ένα βιβλίο ολόκληρο κάποιο καλοκαίρι παιδικής ηλικίας. Ούτε ένα. Και δε μου ‘φτανε που δεν το διάβασα, κουβαλούσα και το βάρος της ενοχής που δεν το ‘χα διαβάσει. Έτρεμα μην έρθει το φθινόπωρο κι αρχίσουν να κατεβάζουν τα άλλα παιδιά κατάλογο με αναγνώσματα κι εγώ δεν είχα εύκαιρο ούτε έναν τίτλο. Κι όμως καμία φίλη μου, κανένας φίλος μου δεν είχε διαβάσει το παραμικρό. Το μόνο που είχαμε κάνει ήταν να οργώνουμε τις αλάνες, να σημαδεύουμε με γρατζουνιές τα γόνατα, να επινοούμε σχέσεις και να τις κάνουμε σάρκινες μέσα από χίλια δυο νέα παιχνίδια. Κι έτσι ανακουφιζόμουνα.

Δεν είχα σέβας στα βιβλία. Δεν είχα ενδιαφέρον. Είχα τις υποθέσεις μου. Κι οι υποθέσεις μου ήταν μακράν πιο επείγουσες απ’ τις σελίδες που έμεναν εκεί απείραχτες για χρόνια. Και νόμιζα πως όσα έκανα και σκεφτόμουνα ήταν πολύ σπουδαία. Και αρκετά και ικανά για να με ζήσουν. Όμως κάπου στην εφηβεία, δεν ξέρω τι έγινε, στο τέρμα της παιδικής αυτάρκειας πιθανόν, ο πόθος μου να ζήσω άλλα πράγματα και η αδυναμία μου να το πραγματοποιήσω, με οδήγησαν σ’ ένα βιβλίο. Και η χαρά που ένιωσα, η ελευθερία κι η ευχαρίστηση ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Δεν ξέρω αν έχασα κάτι στο μεταξύ. Δεν έχει καμία, καμία σημασία. Τα προξενιά και οι στημένες γνωριμίες δεν έβγαλαν πουθενά. Τυχαία, σε μια γωνία, συνάντησα ένα βιβλίο και το αγάπησα αβίαστα, σχετίστηκα, ταυτίστηκα, δεν ήμουν πια μόνη, εξαρτήθηκα. Μαγαρίζω τα βιβλία μου. Τα μουντζουρώνω. Τα κακοποιώ. Κάποιες φορές τα διαβάζω βιαστικά κι επιπόλαια. Πάντοτε κρατάω σημειώσεις πίσω στις τελευταίες σελίδες, δεν τα μοιράζομαι, τα κατακτώ, με καταδιώκουν. Όταν ξυπνάω τα πρωινά ή πριν κλείσω τα μάτια μου τα βράδια, φέρνω στο νου μου εικόνες, φράσεις, σκέψεις, σύμπαντα. Δεν είμαι μια επιμελής και καθώς πρέπει αναγνώστρια. Με τίποτα. Δεν είναι για να βασιστείς. Για βιβλιόμουτρο με κόβω.

• ← πατούσα
• αερόστατο →